Dag 18, Lombok - Bali, Sanur

Dit is weer zo'n tussendag waarin niets gebeurt, alleen een verplaatsing naar Sanur, Bali.
Omdat we pas om 19.00 uur gaan vliegen hebben we de hele dag voor onszelf. Dus lekker uitslapen, op ons gemak ontbijten en tijdens het ontbijt de hebbelijkheden en onhebbelijkheden van mensen bestudeerd, waarbij blijkt dat elke bevolkingsgroep die je voorbij ziet komen allen een eigen mores hebben.
Daarna komt het lange, lange wachten voordat we kunnen vertrekken.
Nu kan je natuurlijk zeggen, je wilde toch rust hebben, maar als je in de draaimolen van drukke rondritten zit raak je er bijna aan gewend, met het gevolg dat een dag rust je een rusteloos gevoel geeft.
Maar toch maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om bij het zwembad te verpozen en bij te kleuren, voor zover je de kleur rood en bruin nog uit elkaar kan houden. Want gisteren is op Gili Air het toch ongemerkt een beetje te hard gegaan. Niet ernstig, maar toch uitkijken nu.
Om 17.00 uur worden we opgehaald door onze gids en chauffeur en naar het vliegveld gebracht alwaar wij ook van hun afscheidt nemen.
Een korte vlucht en dan staan we weer op Bali.
Snel staan we weer buiten, maar waar is onze afhaler? Niemand te zien die voor ons komt, en ik begin langzamerhand het kookpunt te halen. Het zal toch niet zo zijn dat ik dat nog zelf moet gaan regelen?
Gelukkig ontwaar ik een vrouwspersoon met een bordje de Jong intratours ergens weggestopt. Gelukkig! Probleem opgelost. Snel worden we naar ons hotel Mercure in Sanur gebracht, maar onderweg hebben we met kromme tenen en het zweet op de kop de capriolen van de mede-weggebruikers ondergaan.
Wat een chaos op 's Heeren wegen hier op Bali!
Ik heb geprobeert om enig systeem te ontdekken in het verkeer, maar het systeem is dat er geen systeem is!
Iedereen doet wat voor hem het beste is, links en rechts wordt je ingehaald, afgesneden en weggedrukt.
Daar tussendoor laveren ook een miljoen motor- en bromfietsrijders, varierend van leeftijd van 12-80 jaar, die werkelijk schijt hebben aan het andere verkeer.
Drie kwart van deze lui hebben geen rijbewijs, en er wordt erg weinig naar omgekeken door de politie.
Vanaf je 16e jaar kan je een voorlopig rijbewijs kopen, maar denk dan niet dat ze verkeersles gekregen hebben. Ik denk ook niet dat er verkeersregels bestaan, als ze er al zijn, niemand houdt zich eraan.
Kinderen van 12 jaar rijden al motor met levensgevaarlijke gevolgen.
Afijn, ook dit hebben we weer overleefd, zo zie je maar weer, als er niets te beleven is, is er toch wel wat te beleven!
In het stikkedonker komen we bij het hotel aan. Als we dachten dat het niet gekker kon, worden we meteen weer geconfronteerd met een peperduur hotel en een gigantisch complex aan huisjes en twee zwembaden.
In het donker verdwaal je zo, we zijn in het restaurant geweest en hebben het doolhof een paar keer rondgelopen voordat we ons huisje terugvonden.
Een leuk huisje, maar erg bedompt, het ruikt ook een beetje naar allerlei soorten planten die er tegen aan staan. Maar goed, de laatste dagen zullen we toch meer ergens anders zijn dan in ons huisje, dus laat maar.
Geen foto's deze keer, er was niets te fotograferen, morgen maar weer.
Morgen een dagje uit, met Miguel Burgemeestre toeren.